ژان پل گوستاو ريکور فيلسوف فرانسوي بود که بيشتر به دليل ترکيب توصيف پديدارشناختي با هرمنوتيک شناخته شده است. به اين ترتيب، انديشه او در سنت مشابه ساير پديدارشناسان اصلي هرمنوتيک، مارتين هايدگر، هانس گئورگ گادامر و گابريل مارسل قرار دارد. در سال 2000، او جايزه کيوتو را در هنر و فلسفه به خاطر «انقلابي کردن روش‌هاي پديدارشناسي هرمنوتيک، گسترش مطالعه تفسير متني به حوزه‌هاي گسترده اما عيني اسطوره‌شناسي، تفسير کتاب مقدس، روانکاوي، نظريه استعاره و روايت دريافت کرد. يکي از کمک‌هاي عمده ريکور به حوزه هرمنوتيک، درهم تنيدگي فرآيندهاي هرمنوتيکي با پديدارشناسي بود. در اين اتحاد، ريکور وظيفه هرمنوتيکي را در مورد چيزي بيش از تحليل متني به کار مي‌گيرد، بلکه در مورد چگونگي ارتباط هر خود با هر چيزي که خارج از خود است نيز اعمال مي‌کند. از نظر ريکور، هرمنوتيک درک پيوند بين خود و نماد است – نه چيزها به خودي خود، بلکه درگيري ديالکتيکي بين اين دو. علاوه بر اين، ريکور، در مورد هدف هرمنوتيک، بر درک خود به عنوان نتيجه فرآيند هرمنوتيکي تأکيد مي کند.