صمد بهرنگي نويسندگي را با طنز نويسي آغاز کرد. در دانشسرا همراه دو تن از دوستانش روزنامه ي فکاهي ديواريي به نام «خنده» مي نوشت که بسيار هوادار داشت. از سال 1336 مقاله ها و قطعات فکاهي و طنز آميز او در «توفيق» منتشر مي شد و اين کار3، 4 سالي دوام داشت. يک مقاله نيز در ماهنامه کشکيات منتشر کرد و قصد داشت با آن همکاري کند که مجله خوابيد. مطالب طنز دار صمد در مهد آزادي و مهد آزادي آدينه نيز چاپ شد که منتخب آنها جزو «مجموعه مقاله ها» يش آمده است. بهرنگي در 1339 نخستين داستان منتشر شده خود به نام عادت را نوشت؛ که با تلخون در 1340، بي نام در 1342، و داستان هاي ديگر ادامه يافت. او ترجمه هايي نيز از انگليسي و زبان ترکي استانبولي به زبان فارسي و از فارسي به زبان ترکي آذربايجاني (از جمله ترجمه شعرهايي از مهدي اخوان ثالث، احمد شاملو، فروغ فرخزاد، و نيما يوشيج) انجام داد. اين کتاب متن کامل قصه هاي صمد بهرنگي مي باشد.