"کابوس هاي درخت پرتقال" به قلم "مائده مرتضوي"، روايتي است از زاويه‌ي نگاه اول شخص که به زبان "هديه بيان" مي‌شود. در اين رمان پيوندي ميان زمان حال راوي و خاطرات دوران کودکي او در لحظه ورودش به خانه پدري ايجاد مي‌شود و همانطور که داستان باز مي‌شود، اين رابطه بيش از پيش برجسته مي‌شود. اين اولين بار است که پاي هديه به اين خانه باز شده چرا که خانه به گفته مادرش، پس از انقلاب توسط دولت مصادره شد و با تلاش‌هاي بسيار بالاخره توانستند آن را پس بگيرند. حتي براي مدتي، اجاره‌ي اين خانه بود که کمک خرج خانواده بود و اکنون که هديه به سني رسيده که توانايي سرپرستي اموالش را دارد، خانه به او سپرده شده تا مطابق خواسته‌ي خودش آن را اداره کند. نخستين روز در خانه‌ي پدري شب مي‌شود و هديه با صداي رفت و آمد آدم‌ها در خانه بيدار مي‌شود. در حضور افراد عجيب و غريب که به نظر نمي رسد صاحبخانه را ببينند، حياط، آشپزخانه، راهرو و اتاق، همه مملو از آدم هستند. مدتي طول مي کشد تا هديه درک کند که اين فضا و غريبه‌ها چيستند و کيستند. يک آگاهي نيمه آگاه، که قرار است پرده از سري قديمي بردارد. از ويژگي‌هاي مثبت داستان "کابوس هاي درخت پرتقال" به قلم "مائده مرتضوي" مي‌توان به شخصيت‌پردازي و استفاده از فضا به‌عنوان يک جنبه حياتي در پيشبرد طرح اشاره کرد. طرح داستان، حول محور تعداد کمي از افراد، حريم مشخصي از مکان‌ها، و در تعامل زمان حال و گذشته متمرکز است. ديگر شخصيت‌هاي قصه که در طول رمان کم کم سر و کله‌شان پيدا مي‌شوند، حضور خود را معني مي‌بخشند و داستان را با چسباندن تکه‌هاي پازل گذشته به هم کامل مي‌کنند.