در پايان نمايش، هکاب به زبان زوزه خواهد خروشيد: «سگ شويد زنان. شما نيز چون من سگ شويد. بگذاريد اين‌همه رنج و اين‌همه خشم تن‌پوش انساني‌تان را بدرد و تن حيواني‌تان را آشکار کند. بگذاريد از اين‌همه شقاوت که در روحمان خليده تنها حيوان برجا بماند. بگذاريد خاطر? اين شهر سوخته و اين اجساد خاکسترشده تا ابد در لاييدن ما زنده بماند. بياييد بلاييم و فتح‌نام? اين شکست را با لاييدن بسراييم و تاريخ اين فتح را با زوزه‌هامان گزارش کنيم.» و بدين‌گونه هکاب نهايي‌ترين هاوي? شقاوت را به ما مي‌نماياند، شقاوتي که در آن مرز ميان ستمديده و ستمگر از ميان مي‌رود؛ هاويه‌اي که در آن انسان بشر بودن فرومي‌گذارد و به جانور فرومي‌غلتد. اما تاريخ شقاوت را تنها با همين زبان زوزه مي‌توان گزارش کرد.