«به گمان نويسنده دشواري مهم نمايشنامه خواني، نه در کتابي نوشتن کامل است و نه در شکسته نويسي کامل؛ در نوشتن متني است که از ميان اين دو مي گذرد. يعني متني که نيازمند همزيستي اين دو است؛ و ترسيم شخصيت هايي که نه شکسته نويسي کامل معرف آنهاست، نه کتابي نويسي کامل. شخصيت هايي که به اقتضاي حضور و شان خود يا طرف گفتگويشان، و يا به اقتضاي حال وهوايشان در لحظاتي خاص، گاهي شکسته، گاهي کتابي، و گاهي هم چيزي ميان تا حدودي شکسته و تا حدودي کتابي حرف مي زنند. کتابي نرم و ملايم شده؛ يا شکسته ي مودبانه تر و اديبانه تر.»