يکي از اولين ابزار ثبت و انتقال مفاهيم، تصوير بوده که خود را به شکل‌هاي مختلف نشان داده است؛ گاهي در ميان يک ديوارنگاري و گاهي نيز در سطح يک ظرف سفالي و يا حکاکي بر روي ديواري سنگي. در پي گسترش جوامع بشري و شکل‌گيري فرهنگ‌هاي منتسب به يک ناحيه و لزوم برقراري ارتباط سريع‌تر و فراگيرتر، از دل نقوش مورد استفاده در سطوح مختلف، خطوط ظاهر شدند و بعد از ايجاد شکل اوليه‌اي از دل همان تصاوير به دست آمده، کم‌کم تصوير، مسير خود را از خطوط جدا کرده و توانست به قالب‌هاي بياني جديد تبديل گردد. ولي آن‌چه بيش از همه اهميت داشته و دارد، پيوند زياد بين خط و تصوير است که اين پيوند در اعصار جديد، زمينه‌ساز پيدايش هنري با نام گرافيک گرديده است. در کتاب حاضر سعي شده تا با تقسيم‌بندي اعصار بشري به سه عصر باستان، قرون وسطي و عصر جديد، سير تحول تصوير (خط و نقش) و تمامي مسائل مربوط به آن را از قبيل ابزار و مواد، روش‌هاي اجرايي، هنرمندان و سبک‌هاي مختلف بررسي گردد. بر اين اساس، در فصل نخست ضمن تعريف هنر گرافيک، شاخه‌هاي آن يعني گرافيک سنتي و مدرن، بررسي گرديده است. در فصل دوم و سوم سير تحول خطوط در اعصار باستان ارزيابي شده است. فصول چهارم تا هفتم به بررسي خط و کتابت و تصويرگري در اعصار ميانه، به خصوص در دوره‌هاي اسلامي ايران و فصول هشتم تا دوازدهم به بررسي مصورسازي، کتاب‌آرايي و چاپ در اعصار جديد، اختصاص يافته است. تاريخچهي طراحي گرافيک در ظهور شاخه‌هاي مختلف در گرافيک مدرن، مبحث فصل پاياني کتاب است.