"ترس و لرز" مجموعه اي از شش داستان کوتاه و به هم پيوسته به قلم "غلامحسين ساعدي" است که آيينه اي از زندگي و روحيات مردم گوشه اي از جنوب ايران بوده و عقايد و آداب و رسوم آنان را به خوبي نشان مي دهد. همان گونه که از عنوان کتاب "ترس و لرز" برمي آيد، اين اثر سراسر وحشت و ترس است از فقر و بيماري و خرافه. شروع داستان از مضيفي متروک و خالي آغاز مي شود و در داستان آخر با چرخشي ماهرانه به همان جا بر مي گردد. مضيف از غذاهايي پر مي شود که غريبه ها به آنجا آورده اند و در اختيار اهالي گرسنه ي آبادي قرار مي دهند. اما زماني که مردم حسابي از اين غذاها فربه شدند، غريبه ها به طور ناگهاني آنجا را ترک مي کنند و مردمي را که حالا ديگر تاب و توان زحمت کشيدنن ندارند به حال خود وا مي گذارند. "ترس و لرز" در عين واقع گرايي و فضاسازي حقيقي، از ساختارهاي مبهم و پر رمز و رازي برخوردار است که همين ابهام و پيچيدگي، بر وحشت و فضاي دلهره آور داستان ها افزوده و مهارت قلم "غلامحسين ساعدي" در آفرينش "رئاليسم جادويي" را به خوبي نمايش مي دهد. آنچه بيش از همه در پس زمينه ي مجموعه داستان "ترس و لرز" به چشم مي خورد، نحوه ي واکنش شخصيت هاي قصه و حالات رواني آنان در برابر عوامل بيگانه اي است که بر سر راه آنان قرار مي گيرد. در اکثر موارد اين شخصيت ها منفعل اند و انتظار مي کشند تا ببيند چه بر سرشان مي آيد. "غلامحسين ساعدي" با تکيه بر جنبه ي روانشناسي اين شخصيت ها، مسير انفعال و تباهي آنان را به شکل هوشمندانه اي به تصوير مي کشد.