روياها به گونه اي شگفت انگيز به ما مي آموزند تا با نرمي و سبکبالي روح خود به جهان هاي ديگر پرواز کنيم و بي درنگ، ديگر و ديگرگونه شويم. رويا بهترين گواه اين مدعاست که ما، نه محکوم به تن دادن به واقعيت هاي تلخ اين جهانيم، و نه محبوس در تنگي قفس تن، و نه برده خواسته هاي خوار خويشتن، بلکه در عالم رويا قادريم چون پروانه اي، از پيله تنيده به تن خود رهايي يابيم، با بال هايي رنگارنگ از خيال بر شانه هايمان، از تنگ ترين و تاريک ترين سياهچال ها به دوردست ترين آسمان ها و پهناورترين درياها و سبزترين سزرمين هاي سرشار از آزادي و هواي تازه پرواز کنيم. آري، انسان با نوشيدن از چشمه جوشان خيال و پرسه زدن در سرزمين روياها، همواره جوان مي ماند؛ گرچه عمري را طي کرده باشد. و چه بسا که ما بي رويا بسيار زودتر پژمرده و پير مي شديم و افسرده از اندوه و افسوس خوار زمان هاي از دست رفته.