همياري انسان هاي همزيست در گرو ايجاد الگويي منطقي از همکاري است. اين همياري در فعاليت هاي مادي و توليدي از رابطه ذهن و عين حکايت دارد؛ ولي در عرصه تفاهم از خلال رسانه زبان صورت مي گيرد. از اين حيث بيناذهنيت معرف ذهنيت همگاني يا دو سويه اي است که رابطه ذهن با ذهن را منعکس مي کند. زندگي روزمره بدون بيناذهنيت نمي تواند قلمرو فعاليت هاي يکپارچه، آزاد، خود به خودي و خلاق باشد و صرفا گوياي اعمال و مفاهيم تکرارپذيري است که نشانگر استعمار زيست جهان توسط نظام اجتماعي است. نظر به چنين مناسباتي است که تامل رهايي بخش را نيز به قول يورگن هابرماس در تاريخ ممکن مي سازد. کتاب حاضر در اين راستا مقدمه اي است براي ورود به چنين بحثي در حوزه علوم انساني- اجتماعي و لذا مطالعه آن براي کليه پژوهندگان و دانشجويان اين عرصه ضرورت دارد.