از «بدلندز» و «روزهاي بهشت»، اين دو فيلم به‌غايت بزرگ و شگفت دهه‌ي هفتاد قرن بيستم تا فيلم بعدي، وقفه‌اي 20 ساله در دوران فيلم‌سازي «ترنس ماليک» اتفاق افتاده بود که تا زمان اولين اکران «خط باريک قرمز»، کسي دليل آن را نمي‌دانست. با اکران اين فيلم با تم جنگي، آن هم در همان سال اکران «نجات سرباز رايان» بود که همه‌ي توجه‌ها به‌سوي ماليک بازگشت. او پس از دو دهه دوري از فيلم‌سازي، فيلمي ساخته بود که نه فقط فيلم حقير استيون اسپيلبرگ، بلکه همه‌ي فيلم‌هاي جنگ‌سالارانه‌ي پيش‌از خودش را کوچک و نحيف کرده بود. البته اين تنها دستاورد ترنس ماليک نبود؛ او در دوران تازه‌‌اش اعتلاء و امتداد سبکي‌اي را به نمايش درآورد که تا همين روزها و دهه‌ي سوم قرن بيست‌ويک، با پيوستاري يگانه در آثار او نمود دارد. ازهمين‌روي، غور و مداقه در جهان فيلم‌سازي اين فيلسوف شاعر دوران ما، کاري‌ست که هر علاقه‌مند جدي سينما بايد انجام دهد و کتاب «سينماي ترنس ماليک» يکي از بهترين منابع براي اين مهم است. «سينماي ترنس ماليک» مجموعه مقالاتي‌ست از چند منتقد و نظريه‌پرداز بزرگ سينما، از جمله کنت جونز، آدرين مارتين، رابرت سينربرينک و ... به همراه نوشته‌هايي از چند منتقد ايراني که با پيوست سه گفت‌وگو با ماليک، وزن و ارج و قربي ويژه يافته و گام درخوري‌ست در مسير شناخت بهتر اين فيلم‌ساز.