نبوغ زودرس، ديوانه‌کننده است و نابغه را در مرزهاي ناپيدايش غرق مي‌کند. گوستاو فلوبر، نابغه‌اي‌ست مغروق در نبوغ خويش که بي‌وقفه مي‌نوشت ولي سرحدات کمالگرايي جنون‌آميزش موجب مي‌شد که نوشته‌هايش نسبت به هم‌عصرانش کم‌تر و گزيده‌تر باشد. دقت در جزئيات، انتخاب تک‌تک کلمه‌هاي هر جمله بر مبناي لحن، آهنگ و بستر روان‌شناختي يا فلسفي، سياسي، تاريخي و ...، نوشته‌هاي او را چنان يگانه و يکه‌تاز کرده که مي‌توان گفت حتا تا همين امروز هم با نويسنده‌اي اين‌چنين حساس و دقيق و سرشار از ايجاز روبرو نشده‌ايم. او که از کودکي و نوجواني مي‌نوشت، وسواس پر از شدتش گستره‌ي وسيعي را در خود جاي مي‌داد که از انتخاب کلمات نوشته‌هايش تا روابط فردي و اجتماعي و انتشار آثارش را در برمي‌گرفت. کتاب «خاطرات يک ديوانه و داستان‌هاي ديگر» مجموعه‌اي‌ست از داستان‌هاي شگرف که او از نوجواني مي‌نوشت ولي منتشر نمي‌کرد و خواندن هرکدام و دقت به تاريخ نوشته شدنشان، هر خواننده‌اي را در حيرت فرومي‌برد. سيزده داستان اين کتاب، نمودي دقيق از دستاورد بزرگي‌ست که نوشتن به سبک فلوبر را نمايندگي مي‌کنند؛ همه‌ي آن جهان عظيم و دقيق با جزئيات روان‌شناختي شخصيت‌ها در سپهر وراي تصوري که هنرمندانه، تاريخ و فلسفه را از چشم‌انداز اجتماع انساني روايت مي‌کنند، آن‌هم با تزريق دقيقشان به لايه‌هاي مختلف داستان‌ها.