مولانا در توجيه اين دعوي که دنيا جز منزلي در سر راه آخرت نيست و اين منزل هم براي آن است که تا در آن روح انسان از طريق رياضت و مجاهده و تزکيه و تصفيه، خويشتن را از آلايش هاي بين راه پاک سازد و وقتي به مقصد راه مي رسد آلوده و پليد نباشد، تمثيل حمّام را به کار مي برد و دنيا را تشبيه به حمام مي کند که مرد متّقي در آن خويشتن را پاک مي کند و بهره ي او از حمّام، صفا و نقاست، اما اغنيا حکم سرگين کشان گلخن را دارند که سوخت براي تون حمام مي برند و بدينگونه حمام دنيا را گرم نگه مي دارند اما خود آنها از صفا و نقاي آن بهره نمي يابند. البته آنکس که در حمام، خويشتن را از پليدي ها پاک مي کند، نشان پاکي از سيماي او پيداست. اما آنها که سرگين کشان حمام دنيا هستند، نه فقط بوي سرگين گواه حال آنهاست، بلکه صحبت آنها هم از حال آنها حکايت دارد، چرا که دايم با يکديگر تفاخر و تنازع دارند و هر يک از اينکه چند سلّه سرگين کشيده است و چند زر حاصل کرده است، خود را از آن ديگري برتر مي داند و از احوال و اقوال اينها پيداست که جز آلودگي و پليدي از حمام دنيا چيزي حاصل نمي کنند. طهارت و صفايي که از اين حمام حاصل تواند شد، عايد مرد متقي است. آنها که در اين دنيا همواره به تفاخر در باب مال و جاه مشغولند، حال آن تونيان را دارند که دايم با يکديگر منازعه مي کنند تا بدانند کدام يک بيست سلّه سرگين به تون حمل کرده است و کدام يک بيش از شش سلّه نکشيده است. بدينگونه، تمثيل حمام، اين نکته را که دنيا در سر راه آخرت جز منزلي ترک کردني نيست و فقط آنها که طالب پاکي و جوياي رهايي از گرد و غبار آلودگي هاي مادي هستند از اين منزل بهره اي واقعي مي يابند، به صورت تصوير جالبي در مي آورد که تصور آن از طريق تخيل آسان است و مستمع را جز آنگاه که اهل شک و انکار باشد در ترديد باقي نمي گذارد.