قصه هاي مثنوي که همواره بر وجه تمثيل دلالات و خطابات او را توجيه مي کند و دعاوي وي را به اذهان تقريب مي نمايد البته مجرد قصه نيست، نوعي تمثيل و استدلال است. معهذا آنجا هم که مجرد قصه اش قصه نوش را مجذوب مي دارد ضرورت توجه به سر قصه را فراموش نمي کند، و در اين باب که ظاهر قصه پيمانه اي بيش نيست آنچه در آن اهميت دارد دانه ي معني است، و هر چند در بين قصه هاي او که اکثر از ادب صوفيه يا جوامع عربي و فارسي ماخوذ است تعدادي نيز رنگ عاميانه و ظاهر مستهجن دارد در هر حال توجه به سر معني موجب مي گردد که حتي هزل او تعليم جلوه کند و حکايت عاميانه اش از نکته ي عارفانه خالي نباشد.