اي همنوع من، همنوع عزيز من! نمي دانم آيا هنوز مي تواني به زيان نوع ما «نابخردانه» و «بد» زندگي کني؟ آن چه مي توانست به نوع ما آسيب برساند شايد از هزاران سال پيش در ما مرده است. شايد اين از آن مواردي ست که حالا ديگر از دست هيچ کس حتي پروردگار کاري ساخته نيست. به دنبال بهترين يا بدترين اميال يا گرايشات خود برو و به هر حال به سوي نيستي ات گام بردار، در هر دو صورت شايد به گونه اي به پيشرفت بشريت کمک کرده اي، به اين عنوان جزو نيکوکاران محسوب خواهي شد و حق خواهي داشت ستايشگراني داشته باشي... همينطور کساني هم تو را مسخره خواهند کرد! اما هرگز کسي را پيدا نخواهي کرد که بتواند تماما تو را به عنوان يک فرد، حتي در بهترين خصوصيات و کارهايت مورد تمسخر و ريشخند قرار دهد، کسي که بتواند حقيقت تو را يعني حقارت بي پايانت را اي مگس بيچاره، اي وزغ بينوا نشانت دهد!