"منطق الطير" يا "مقامات الطيور" اثر "شيخ فريد الدين عطار نيشابوري" منظومه‌اي فارسي است که در آن، گروهي از پرندگان جهان گرد هم مي‌آيند تا به دنبال پادشاهي که تا به حال نداشته‌اند، بگردند. هدهد که از همه داناتر است به آنها پيشنهاد مي‌کند که سيمرغ افسانه‌اي را پيدا کنند. هر يک از پرندگان نشان‌دهنده يکي از ضعف‌هاي شخصيتي انسان است که مانع از رسيدن نوع بشر به روشنايي و آگاهي مي‌شود. هدهد اين پرندگان را هدايت مي‌کند و به آنها مي‎گويد که بايد از هفت وادي عبور کنند تا به محل زندگي سيمرغ برسند. هر کدام از اين هفت وادي، همچون يک ماموريت بزرگ بر سر راه پرندگان قرار دارد. وادي طلب، با کنار گذاشتن همه تعصبات، باورها و بي‌ايماني‌ها آغاز مي‌شود و وادي عشق، جايي است که عقل به خاطر عشق رها شده است. در وادي معرفت، دانش دنيوي به کلي بيهوده مي‌شود و وادي استغنا جايي است که تمام خواسته‌ها و دلبستگي‌هاي دنيوي کنار گذاشته مي‌شود. وادي توحيد، به پرندگان مي‎فهماند که معشوق فراتر از همه چيز اعم از هماهنگي و کثرت و ابديت است و وادي حيرت جايي است که رهرو از زيبايي معشوق، متحير مي‌شود و غرق در هيبت، مي‌بيند که هرگز چيزي ندانسته و نفهميده است. آخرين وادي "منطق الطير" از "شيخ فريد الدين عطار نيشابوري"، فقر است که به فنا منجر مي‌شود. وقتي پرندگان وصف اين هفت منزل را مي‌شنوند، با ناراحتي سر خم مي‌کنند و حتي برخي از ترس، همان لحظه جان مي‎دهند. اما بقيه با وجود ترس و وحشت، سفر بزرگ را آغاز مي‌کنند. در راه، بسياري از تشنگي، گرما يا بيماري جان خود را از دست مي دهند، در حالي که برخي ديگر طعمه حيوانات وحشي، ترس و خشونت مي شوند. نهايتا تنها سي پرنده به سيمرغ مي‌رسند و حقيقتي بزرگ براي آنها آشکار مي‎شود. آنها سرانجام مي‌فهمند که عظمت معشوق مانند خورشيدي است که در آينه منعکس شده است و با اين حال، هر کس به آن آينه نگاه کند، تصوير خود را نيز در آن خواهد ديد.