"الهي نامه" اثر درخشان ديگري است از شيخ "فريد الدين محمد بن ابراهيم نيشابوري" ملقب به "عطار نيشابوري" که در دسته آثار منظوم وي قرار مي گيرد. اين اثر در ابتدا "خسرونامه" نام داشت اما بعد ها با عنوان "الهي نامه" شناخته شد. "الهي نامه" که بيش از شش هزار و پانصد بيت را در خود جا داده، به رسم ديگر آثار ادبي آن زمان، با مناجات و ستايش نبي اکرم (ص) و مدح خلفاي زمانه آغاز شده است. "عطار نيشابوري" اين کتاب را در بيست و دو بخش به نگارش درآورده و قالب نگارشي اثر، مناظره اي است که يک پدر با پسرانش داشته و هر يک از اين پسران از وي چيزي خواسته اند. داستان از اين قرار است که خليفه ي دانا و توانمند، شش پسر داشت که از آموختني ها و داشتني ها چيزي نمانده بود که ياد نگرفته باشند يا دلشان بخواهد و نداشته باشند. با اين حال هر پسر در قلب خود آرزويي مي پروريد و از ناکامي خود سخت در غم و اندوه بود. پدر اين چنين با پسرانش سخن گفت که اگر او را از اميال و خواسته هاي خويش آگاه سازند، شايد بتواند آنان را به سوي کاميابي رهنمون شود و اين چنين شد که پسران سفره ي دل را نزد پدر گشودند و هر يک خواسته ي خود را بر زبان راندند. يکي عاشق و دلباخته ي دختر شاه پريان و ديگري شيفته سحر و جادو، اين يکي در طلب آب حيات و آن ديگري در طلب جام جم، اين در جستجوي انگشتر سليمان و آن هم به دنبال کيميا. به اين ترتيب پدر با پندهاي حکيمانه اش، به ياري فرزندان مي شتابد و به آن ها نشان مي دهد که چه چيز از اهميت واقعي برخوردار است. نسخه ي پيش رو از "الهي نامه" با تصحيح استاد "محمدرضا شفيعي کدکني" در اختيار خوانندگان قرار گرفته است.