مينگوي در اين کتاب داستان نويسي به غايت عيني است. اصلا او به همين دليل سراسر داستانش را با ديالوگ هاي متواتر راجر و هلنا روايت مي کند، چرا که مي خواهد تنها به امور عيني بپردازد، و چه چيز عيني تر از صداي شخصيت ها. او حتي در توصيف صحنه ها هم خست مي کند. هر چه هست در صداي شخصيت هاست