جنبش‌هاي براندازانه‌ي مردمي نسبت به ابعادشان همواره محل مناقشه و منازعه بوده‌اند. خاصيت رخدادگونگي اين جنبش‌ها، فرم اعتراض‌ها و تغييرات بنيادي که در دولت‌ها، حکومت‌ها و کليت ساختار سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي ايجاد کرده‌اند، فهم، تبيين، شناخت، تفسير و تحليل‌شان را سخت‌تر و متفاوت‌تر کرده‌است. انقلاب‌ها گاهي چنان عظيم‌اند که بعد از وقوع‌شان، نسل‌ها پس از نسل‌ها مي‌آيند و از مردم کوچه و بازار تا عالمان علوم اجتماعي، فلسفه، تاريخ و سياست به بحث پيرامون آن‌ها مي‌پردازند و هربار در هر دهه موجي از تبيين‌ها، تحليل‌ها و تفسيرهاي تازه پيرامون دلايل و چند‌وچون اين انقلاب‌ها ارائه مي‌دهند. از انقلاب فرانسه تا انقلاب اکتبر و انقلاب ايران و انقلاب‌هاي بهار عربي، همگي به همين سياق بوده‌اند. کتاب «ناگهان انقلاب» نوشته‌ي «چارلز کورزمن» به بررسي انقلاب در مقام يک رخداد و انقلاب‌ها در مقام وقايع تاريخي و انقلاب 1357 ايران به‌طور ويژه پرداخته و سعي کرده با پرابلماتيک کردن آن، پرسش‌هايي را برابر ما و خودش بگذارد که به خاصه در امروز، نيازمند کندوکاو جدي آن‌ها هستيم. ناگهان انقلاب را با هدف تعمق در همه‌ي تحليل‎‌هاي نسل‌هاي مختلف انقلاب ايران، فهمي همه‌گيرتر، علمي‌تر و دقيق‌تر از معناها و چرايي‌هاي اين انقلاب‌ بايد پيش روي‌مان بگذاريم تا بيش از اين در ورطه‌ي تحليل‌ها و تبيين‌هاي تک‌بعدي‌ نيفتيم.