پرسش از هرآنچه هنوز نيامده، از چيزي که پيش روست و هنوز نمي‌دانيم که چيست و چگونه است، چنان سرشار از همه‌ي ناداني ماست که هربار تلاش براي فهم چيستي و چرايي و حقيقت آن‌چه رخ خواهد داد، گويي بيشتر درون مغاک عظيمي فرو مي‌بردمان. کتاب «آدم‌ماهي» با نام اصلي «چهارمين عصر بينايخ»، نوشته‌ي شاهکارنويس ژاپني، کوبو آبه، از دل روايت ابرکامپيوترها، قتل‌ها و آدم‌ربايي‌ها، قاچاق انسان و مجموعه‌ي عجيبي از اتفاق‌ها و وقايع پيش‌بيني‌ناپذير بي‌وقفه و تمام‌نشدني، به سرنوشت محتوم اين‌چنين زيستن ما روي زمين پرداخته است. نويسنده‌‌ي بدن‌هاي درهم‌تنيده و رهاشده ميان آن دانه‌هاي ريز، لغزان و درخشان «زن در ريگ روان»، در اين رمان ديستوپيايي را تصوير مي‌کند که حجم اطلاعات علمي‌اش در کنار پرسش‌هاي فلسفي فراوانش، هيچ از جذابيت عجيب قصه‌اش نکاسته و چند دهه است که در ژاپن و سرتاسر جهان خوانده مي‌شود. آدم‌ماهي مثل بسياري از ديگر آثار ادبيات مدرن ژاپن، با التقاط ژانري شگفت‌انگيزش، مدام مخاطبش را به ورطه‌ي علمي – تخيلي‌، جنايي، وحشت و ... فرو برده و ميان ژانرها حرکتي سيال، سريع و کند دارد! و همه‌ي اين‌ها و بسياري چيزهاي ناگفته‌ي ديگر، براي رفتن سراغ آدم‌ماهي و زمين نگذاشتنش کفايت مي‌کنند.