"مجالس سبعه بر اساس نسخ? موزه مولانا" اثري است از "مولانا جلال الدين محمد بلخي" که "سلمان مفيد" آن را گردآوري و تصحيح کرده است. بر اساس اسناد پراکنده‌اي که از گفتگوهاي مولانا به جا مانده، مجلس‌گويي اغلب با قرائت قرآن، قبل از خطبه آغاز مي‌شد. شکل معمول مجالس به اين ترتيب بود که نخست با خطبه عربي شروع مي‌شد. محور وعظ، مانند خطبه‌هاي‌ پيشين که در افتتاحيه مجلدات "مولانا جلال الدين محمد بلخي" به چشم مي‌خورد، ستايش و سلام بر پيشوايان دين و شکرگزاري خداوند است. به دنبال آن در بعضي از مجلس‌ها، به زبان فارسي نيز مناجاتي مسجع خوانده مي‌شد. خطبه با بيان حديثي آغاز مي‌شد که شرح آن محور اصلي مجلس به حساب مي‎آمد. مولانا داستان‌هايي پيرامون نقل مي‌کرد و پس از تفسير حديث، شعر، ضرب‌المثل و حکاياتي پندآميز ارائه مي‎نمود. حکايات در برخي مجالس گسترده و طولاني است، همچون صيصا در مجلس نخست و در برخي ديگر مختصر است؛ در نتيجه "مجالس سبعه" با همديگر برابر نيستند و اولين مجلس طولاني‌ترين و ششمين مجلس، کوتاه‎ترين آنهاست. مولانا علاوه بر احاديث، به تحليل فرازهايي از قرآن کريم نيز مي‌پرداخت که گسترده‌ترين آنها تفسير «بسم الله الرحمن الرحيم» در مجلس اول است. کهن‌ترين نسخه‌ي به جا مانده از "مجالس سبعه"، نسخه‌ي شماره‌ي هفتاد و نه است که در موزه مولانا در قونيه نگهداري مي‌شود. اين نسخه شامل رساله‌هايي از مولانا و يارانش مي‌باشد که "مجالس سبعه"، چهارمين رساله از اين مجموعه است. تاريخ نگارش اين نسخه که در انتهاي اثر ذکر شده، به سال 753 هجري قمري برمي‌گردد که به اين ترتيب مي‎توان گفت 79 سال با وفات "مولانا جلال الدين محمد بلخي" فاصله دارد. کتاب پيش رو بر اساس اين نسخه پياده شده و "سلمان مفيد" آن را با رسم‎الخط امروزي، ويرايش نموده است.