"هفت ناخدا" اثري است از "شهريار مندني پور" که علاوه بر اثري به همين نام، عناوين "بانوي باغ"، "مينا"، "دستور فارسي مرگ"، "خودکشي نهنگ"، "نجواي سربازان"، "رويين تني" و "گندمزار پاييزي" را نيز در بردارد. مورد آخر اثري است که در آن چرايي نويسنده شدن وي و مسير آن را براي خواننده، با زباني که مخصوص خود نويسنده است، بازگو مي کند. "شهريار مندني پور" که در سال هاي نويسندگي اش، همواره قلم فعال و خلاقانه اي داشته، هرگز از آفرينش داستان هايي که کلام ويژه اي را با زباني ويژه تر به مخاطب منتقل مي کنند، دست نکشيده است. "هفت ناخدا" تلاش ديگري در همين راستاست که قلم شيواي "شهريار مندني پور" را به خواننده مي نماياند و صداي رساي انديشه ي او، از سطر سطر اين داستان ها به گوش مي رسد. يکي از مهم ترين عناصري که نويسنده در داستان هاي "هفت ناخدا" به کار گرفته، استفاده ي فعالانه از عنصر خشونت است. خشونت در جاي جاي قصه ها، حتي در آن عاشقانه ترين قصه ي "هفت ناخدا" هم ديده مي شود. منتها "شهريار مندني پور" چنان اين خشونت را در بافت قصه، با مهارت جاسازي کرده، که وجودش ذوق را خدشه دار نمي کند و مثل يک پديده ي طبيعي نظير موجي در آب رودخانه، در پس زمينه ي قصه جريان دارد. اين خشونت گاه با سنگسار شدن يک زن همراه است، گاه در قامت اسارت بر هيکل سرباز عراقي سايه مي اندازد و گاهي هم مديري بي رحم را زنده به گور مي کند. در اکثر قصه هاي اين مجموعه، بيشتر افراد، سمت خشونت ايستاده اند و اگر کسي هم با اين وضع مخالفتي کند، اقليت واقع مي شود.