عافيت گاه، که تاريخ نگارش سال 57 را برخود دارد، احتمالا آخرين فراوردة اشتغال خاطر ساعدي از دنياي «اهل هوا» است، که چندان پرورده نشده است و اثر دست يک سياح مجذوب را بر خود دارد، البته با نگاه همان آدم دلسوز و علاقه مند به نفسانيات. ماية اصلي فيلم نامه بر پاية سفر وهم آميز فردي به نام دکتر جمشيد تهراني به روستاهاي سواحل جنوب درياي فارس تنظيم شده است. بنا به معرفي نويسنده، دکتر تهراني يک جامعه شناس پنجاه ساله است، با «ادا و اطفار خرده بورژواي غرب زده» که ظاهرا کنجکاو است ولي در بطن کنجکاوي او چيزي جز فضولي نيست. مرد رند، چاخان، حراف و قاضي است. به رغم ميل خود، به توصية مبهم اداره اي که در آن شاغل است، سفر به صفحات جنوب را آغاز مي کند، تا دربارة «پروژة ادغام استاندارديزاسيون سنتتيک» تحقيق کند؛ پروژه اي که در متن فيلم نامه هيچ توضيحي در باب آن داده نمي شود.