ارتباط بدون خشونت، که در ايران با نام "زبان زندگي" آموزش داده مي شود، يک الگوي ارتباطي است که تبادل اطلاعات و حل صلح آميز اختلافات را تسهيل مي کند. ارتباط بدون خشونت بر ارزش هاي مشترک انساني و نيازها تکيه مي کند و افراد را تشويق مي کند از زباني که سبب مقاومت يا کاهش عزت نفس مي شود، پرهيز کنند و به جاي آن از زباني کمک گيرند که حسن تفاهم را افزايش مي دهد. ارتباط بدون خشونت بر پذيرش مسووليت فردي در انتخاب ها و افزايش کيفيت ارتباط، به عنوان اهدافي اوليه تاکيد دارد و حتي با وجود عدم آشنايي طرف مقابل با آن، روشي موثر است. هر کاري که کسي انجام مي دهد، تلاشي براي تحقق نيازهاي متحقق نشده ي اوست. براي تحقق نيازها استفاده از همکاري، سالم تر از رقابت است. طبيعتا افراد هنگامي از سهيم شدن در سلامت ديگران لذت مي برند، که از روي ميل اين کار را انجام دهند. هدف اين مجموعه نوعي از تعليم و تربيت است که آن را "تعليم و تربيت متقابل" مي ناميم و فرآيندي است که در آن هم کودک و هم بزرگسال فعال هستند و نقش برابري در تعامل دارند. اين بدان معني است که بزرگسال با احترام و پذيرش نسبت به آنچه کودک ابراز مي کند گوش مي دهد و تلاش مي کند موضوع را از نگاه کودک ببيند، نه آنکه انتظار پاسخ هاي مشخص و از پيش تعيين شده از او داشته باشد. صراحت کودک مي تواند به بزرگسال نيز کمک کند تا بينش هاي جديدي به دست آورد، تجارب شخصي اش را غني کند و خود را تغيير دهد. مسلما اين بدان معني نيست که ميزان مشارکت بزرگسال و کودک برابر است: عدم توازن در ميزان دانش و تجربه اي که بين آنها وجود دارد يکي از نيروهاي موثر در رشد کودک است.