چنين به نظر مي رسد که دانش هنرهاي تجسمي به رغم گسترش نسبي اين هنرها هنوز در جامعه ما از وسعت و عمق لازم برخوردار نيست. تاثير منفي اين کاستي را در عرصه هاي مختلف نقد هنري از تحليل و نقد تا فعاليت هاي خلاقه مي توان ملاحظه کرد. خصوصا در آنجا که هنرمند يا منتقد و يا تماشاگر به هنر نوين مي پردازد، اهميت توسعه و تعميق شناخت هنري آشکارتر مي شود. زيرا در اين مورد روشي معين در «ديدن»، و مساله زباني جديد پيش مي آيد که دست کم دانشي مناسب را در زمينه هاي تاريخي، زيبايي شناسي، و فني مي طلبد. انگيزه تدوين کتاب حاضر از همين نياز برآمده است.
در جستجوي زبان نو در پي جوابي به اين پرسش است که چرا دانش هنرهاي تجسمي در جامعه ما از وسعت و عمق لازم برخوردار نيست. کوشش نويسنده ي فرهيخته ي اين اثر بر آن بوده تا تحول هنر نقاشي در دوره اي معين و با توجه به مسائل هنري، اجتماعي و تاريخي را بازنموده، ارتباط اين جنبه ها و نقش موثر عوامل عيني و ذهني در پيدايي سبک هاي جديد نقاشي را توضيح دهد.