ديوان حافظ شامل تمامي اشعار منتسب به وي است که از او به جاي مانده است. اين کتاب نخستين بار به طور رسمي در فاصله سال هاي 1200 تا 1206 هجري قمري چاپ شده است. اولين کسي که اشعار حافظ را گردآوري کرد محمد گلندام بود. دخل و تصرف در اشعار حافظ زياد رخ داده و در هر نسخه مي بينيم که تعداد اشعار متفاوت است. مضامين اشعار پيرامون اوضاع زمان خويش، حکمت و مسائل عرفاني مي باشد. ديوان حافظ شامل غزليات، قصايد، مثنوي ها، قطعات و رباعيات است. قصايد حافظ تعداد بسيار اندکي است و از آن جايي که برخي قصايد او از نظر ساختار به غزل نيز شباهت داشته در برخي نسخ، قصايد در شمار غزليات چاپ شده است. عمده ترين اشعار حافظ مربوط به غزليات اوست که در حدود 500 غزل در ديوان او وجود دارد. در مورد مثنوي نيز در برخي نسخ قديمي دو مثنوي وجود دارد که نشان مي دهد حضرت حافظ به منظومه هاي ويس و رامين، اقبال نامه و شرف نامه نظري داشته است. بخش ديگر هم مربوط به قطعات است که حافظ جهت ثبت رويداد هايي تاريخي سروده است اين قطعات بيشتر از منظر تاريخي داراي اهميت مي باشند و بخش آخر نيز مربوط به رباعيات است که بيشتر در نسخ اخير ديده مي شود. اشعار حافظ، آشنا ترين اشعار براي عوام و خواص است و اين جايگاه شايد براي کمتر کسي در جهان وجود داشته باشد و همه ساله نشست هاي گوناگوني جهت حافظ شناسي در ايران و جهان برگزار مي شود. در خانه ي هر ايراني اگر کتاب شعري وجود داشته باشد آن کتاب به احتمال فراوان ديوان حافظ است.