"دوازده بار در هفته"، پاسخ اوتا هاگن است به اين سوال که چندبار مايل به بازي کردن نقش مارتا در نمايشنامه ي چه کسي از ويرجينيا وولف مي ترسد مي باشد.به همين شکل مخاطبان و منتقدان از اين اثر شگفت آور سير نمي شوند.کمدي اي سياه که داستان زن و شوهري به نام مارتا و جورج را در يک شب مخاطره آميز و تا حدي سرگرم کننده روايت مي کند.در انتهاي شب ،يک افشاي درخشان و تا حدي غيرقابل تحمل نقطه ي اوجي را پديد مي آورد که ساليان سال تماشاگران را شوکه کرده است.با ديالوگ هاي تند وتيز و عاري بودن از ظاهرسازي هاي اجتماعي ،نيوزويک به راستي اين اثر را يک اثرهنري اصيل و تجربه اي خارق العاده اي مي داند که با شوک هاي بازشناسانه و هيجان دراماتيک خود تا مدت ها ماندگار مي شود.
ادوارد آلبي که همچون آرتور ميلر تنسي ويليامز و يوجين اونيل از بزرگ ترين نمايشنامه نويسان امريکا است جنبشي تازه در زمينه ي ادبيات نمايشي در امريکا به وجود آورده است که بدون شک از اين لحاظ مي توان او را هم تراز ساموئل بکت يا هارولد پينتر در اروپا دانست. چه کسي از ويرجينيا وولف مي ترسد (1962) يکي از بزرگ ترين نمايشنامه هاي جهان داستان زن و شوهري است که شبي ديروقت زن و شوهر جواني را به خانه ي خود دعوت مي کنند. تمام داستان در همان شب اتفاق مي افتد و تا نزديکي هاي صبح به طول مي انجامد. در خلال گفت وگوهايي که ميان شخصيت ها درمي گيرد زندگي ويران اين شخصيت ها ساخته مي شود؛ عشق ها و نفرت ها با طنزي گزنده در هم تنيده مي شوند و داستاني را خلق مي کنند که هرگز از يادها نخواهد رفت.