کودکان چهار تا شش‌ساله، به‌شدت آمادگي دارند که از خدا تصويري خيرخواه و مهربان در ذهن بپرورانند يا او را خدايي ببينند که در پي تنبيه آن‌ها و انتقامجويي است. تلاش کنيد اين ذهن‌هاي کوچک و تأثيرپذير را با خدايي آشنا کنيد که دوستي آرام و مهربان است. بچه‌هاي کوچک خيلي سريع با خدايي ارتباط برقرار مي‌کنند که گرماي محبتش از آغوش مادرشان گرم‌تر است و بهتر از يک پرنده مادر که از جوجه‌هايش مراقبت مي‌کند، مراقب آن‌هاست. اينکه بدانند خدا هميشه و همه‌جا در کنار آن‌هاست، مي‌تواند ترس از تنها ماندن را که در اين سن اکثر کودکان در دلشان دارند کمتر کند. کودکان هفت تا نه‌ساله، زندگي را واقع‌بينانه‌تر تجربه مي‌کنند و مي‌خواهند شناخت بهتري از خدا پيدا کنند. شما مي‌توانيد به ايشان يادآوري کنيد که ما خدا را از طريق آفرينش فوق‌العاده‌اي که انجام داده و مي‌دهد، مي‌شناسيم. از اتم‌ها گرفته تا کهکشان‌ها، از تارهاي ظريف عنکبوت تا دره‌ها و رودها. «رد پاي خدا» همه‌جا هست. اما خدا، نه فقط خالق هستي، که دوست ورفيق ماست. از آنجا که کودکان در اين سن بيشتر از قبل اجتماعي مي‌شوند، بهتر مي‌توانند معناي دوستي خدا را درک کنند. با فرزندانتان از زمان‌هايي بگوييد که خودتان حضور خدا را به‌عنوان يک دوست، حس کرده‌ايد. بگذاريد آن‌ها ببينند شما دقايقي را در حال دعا کردن با اين دوست ويژه سپري مي‌کنيد. به آن‌ها بگوييد چرا و چطور دعا مي‌کنيد. به آن‌ها ياد بدهيد چگونه صميمانه و آزادانه با خدا «گفت‌وگو» کنند، زيرا او، همواره شنونده‌اي مهربان و دقيق است.