عکاسي چهره، فقط «بازنمايي صرفِ» چهره نيست، بلکه پروسه‌ايست که ذهنِ عکاس را تسخير مي‌کند. پس از عکاسي، پروسه‌اي ديگري وجود دارد به‌نامِ «ورقه‌ي تماسي (چاپ کنتاکت)» که حاوي عکس‌هاي زيادي، در اندازه و قطعِ فيلم و نگاتيوِ به کار رفته، است. عکاس از ميان آنها دست به «انتخاب» ديگري زده و موجي از امواج مختلف را برمي‌گزيند. اين انتخاب، در پرتره‌هاي استوديويي، با تمهيدات و چيدمان‌هاي از پيش تعيين شده همراه است. اما در پرتره‌هاي محيطي و تحت شرايط نورِ موجود، شايد ـ و حتماً ـ عکس‌هاي زيادي حذف شوند تا مطلوب‌ترين انتخاب صورت بگيرد. مطلوب‌ترين انتخاب، از فرمول و قالبِ مشخصي تبعيت نمي‌کند، بلکه اين دانش و حس عکاس ـ و مخاطب ـ است که در پروسه‌ي قياس، شبيه‌ترين و همانندترين را انتخاب و تاييد مي‌کند.