رفتار و منش نويسنده در خارج از خانه کاملا عادي و دوستانه بود. هفته اي يک بار در باغ گياه شناسي با همسايه ها و دوستان کم تعدادش خوش و بش مي کرد. به علاوه کمک هاي مالي او به «دنياي روشن» زبانزد همه بود اما در کنار اين ها، خصلتي شبهه انگيز نيز داشت: کسي را به عمارتش راه نمي داد. در طورل ساليان، هيچکس بخت اين را نيافته بود که از پشت ديوارهاي صعب العبور خانه ي او خبري بيرون بياورد. حتي ناشرها و دوستداران آثارش نيز تنها مي توانستند خارج از عمارت، در باغ با او ملاقات داشته باشند. نويسنده ي عجيب شهر، احدي را به خلوتش راه نمي داد.