"مجموعه اشعار نصرت رحماني" که به همت انتشارات نگاه به عرصه ي چاپ رسيده است، دربردارنده ي بيش از هفتصد صفحه از آثار "نصرت رحماني" مي باشد. در آثار "نصرت رحماني" آنچه بيش از همه به چشم مي خورد، استفاده از شعر براي بيان مستقيم و بدون سانسور درد و رنج مردم عادي است. وي حقايق تلخ و دردناکي را که در واقعيت اجتماع سو سو مي زند، بي پرده و صريح ارائه مي کند و درک و حس خود از اين مسائل را در قالب شعر مي ريزد. اين واقعيت مي تواند تصويري از دنياي بين يک مرد و زن باشد يا تصوير پرسه و شبگردي در گوشه ي کريه منظري از شهر يا حتي سرگرداني يک فاحشه. کلمات او براي بيان اين اتفاقات، خشن و محکم اند و خبري از مدارا و نقاب زدن بر ظاهر موضوع نيست. "نصرت رحماني" اشعارش را چنان طرح مي زند که يک صورتگر، خطوط نقاشي اش را. در برخي از اشعار او که در اين مجموعه جمع آوري شده اند، شاهد خلق مناظري از قلم شاعر هستيم که نظيرش در شعر فارسي کمتر پيدا مي شود. مناظري که خواننده خود را در آن زنده مي بيند و واقعيت به دور از خيال پردازي در آن به چشم مي خورد. اين جادوي رئاليسم "نصرت رحماني"، همان چيزي است که اشعارش را اين چنين غني و باورپذير مي کند. شعر او زبان منحصر به فرد خود را داراست و نه تنها به مضامين نويي در آثار خود پرداخته، بلکه اين کار را با ابداع واژگان و ترکيبات تازه اي انجام داده است. مجموعه ي اين خصايص سبب شد تا "نيما يوشيج"، کسي که خود پدر شعر نوي فارسي بود، اشعار "نصرت رحماني" را هم به سبب احساسات لطيف و هم به لحاظ جرات شاعر، تکريم بنمايد.