"قواعد روش جامعه شناسي" به قلم "اميل دورکيم" يک منازعه سازش‌ناپذير و قانع‌کننده عليه فردگرايي روش‌شناختي است. اين کتاب استدلال مي‎کند که تبيين رفتار انسان به عوامل سطح فردي، قابل تقليل نيست. در عوض، حقايق و پديده‌هاي اجتماعي که چيزي بيش از اصطلاحات کوتاه و دهن پر کن براي موجوديت‌هاي انبوه هستند، وجود خود را دارند و نتايج اجتماعي قابل پيش‌بيني ايجاد مي‌کنند و اين چيزي نيست که تک تک انسان‌ها براي آن تصميم‌گيري کنند. تحقيقات تجربي "اميل دورکيم" نشان داد که گروه‌هايي که با سطوح ناکارآمد بي‌هنجاري و خودگرايي مشخص مي‌شوند، با نرخ نسبتا بالاي خودکشي نيز همراه هستند. نرخ‌هاي خودکشي نسبتا متفاوت نيز حقايق اجتماعي بودند. بنابراين بي‌هنجاري و خودگرايي را به عنوان ويژگي‌هاي اجتماعي نمي‌توان به ويژگي‌هاي فردي تقليل داد، زيرا اين‌ها ويژگي‌هاي سيستم‌هاي اجتماعي هستند. اين ويژگي‌هاي اجتماعي، ذاتا در واقعيت‌هاي اجتماعي، مانند ميزان خودکشي که به روش‌هاي قابل پيش‌بيني متفاوت است، آشکار مي‌شوند. "قواعد روش جامعه شناسي" بر ويژگي ذاتا پوزيتيويستي ديدگاه "اميل دورکيم" متمرکز شده است. با تکيه بر اندازه گيري با کيفيت و تجزيه و تحليل آماري صحيح، اين ويژگي تا حد زيادي مثبت است. با اين وجود حتي سخت‌گيرانه‌ترين پژوهش‌هاي پوزيتيويستي نيز نياز به تفسير دارند، و تفاسير "اميل دورکيم"، به دنبال کار نظري اوليه‌اش، فوق‌العاده درخشان هستند. "قواعد روش جامعه‌ شناسي" يکي از مهم‌ترين کمک‌ها به حوزه جامعه‌شناسي است که امروزه هنوز بين محققان مورد بحث است. "اميل دورکيم" در اين کتاب از طريق رساله‌ها، استدلال‌ها، و تفسيرهايي در مورد بحث‌هاي مهم، با منتقدان روبرو شد، موضع خود را روشن کرد و از روش علمي عيني که براي مطالعه انسان‌ها استفاده کرد، دفاع کرد.