صداها هر روز گوش ما را آماج قرار مي دهند، صداهايي مانند سروصداي عبور وسايل نقليه و بوق اتومبيل ها، خنده کودک، پارس سگ و ترنّم باران. از راه اين صداها است که آنچه را رخ مي دهد درمي يابيم؛ براي برقراري ارتباط با محيط خود به صداها نياز داريم. با گوش دادن به گفتار، فرياد و صداي خنده ديگران، آموخته ايم که دريابيم آن ها به چه مي انديشند و چه احساسي دارند. اما سکوت و نبود صدا نيز مي تواند گويا باشد. هنگامي که هيچ صدايي در خيابان نمي شنويم، مي فهميم که اتومبيلي نمي گذرد.