در حدود 550 پ.م. مردم پارس - که قبلا در تاريخ عملا ناشناخته بودند - از پايگاه خود در جنوب ايران (فارس) بيرون آمدند و درگير ماجرايي عظيم شدند که به رهبري کوروش کبير و جانشينان او با ايجاد يک کشور به اوج خود رسيد. امپراتوري عظيمي که از آسياي مرکزي تا مصر عليا، از رود سند تا دانوب امتداد داشت. امپراتوري ايراني (يا هخامنشيان، که به خاطر سلسله حاکمش نامگذاري شده است) تنوع شگفت انگيزي از سرزمين ها، مردمان، زبان ها و فرهنگ ها را در خود جذب کرد. اين تسخير سرزمين هاي خاور نزديک تاريخ جهان را کاملا تغيير داد: براي اولين بار، يک دولت يکپارچه به وسعت امپراتوري روم آينده پديد آمد، گسترش يافت و در طول بيش از دو قرن (530-330) رشد کرد و دوام آورد. تا زمان مرگ اسکندر مقدوني (323) که از منظر ژئوپليتيک «آخرين هخامنشيان» بود. حتي امروزه نيز بقاياي امپراتوري - تراس ها، کاخ ها، نقش برجسته ها، نقاشي ها و آجرهاي ميناکاري شده پاسارگاد، تخت جمشيد و شوش، مقبره هاي سلطنتي چشمگير نقش رستم، مجسمه يادبود داريوش بزرگ براي يادآوري قدرت و تجمل بي‌سابقه پادشاهان بزرگ و درباريان وفادار آنها ("وفاداران") به بازديدکنندگان کمک مي‌کند. واهدي که اين کتاب گردآوري مي‌کند حجيم و متنوع است: استناد به اسناد باستاني و شواهد باستان‌شناسي به خواننده اين امکان را مي‌دهد که نويسنده را در نقش خود به‌عنوان يک مورخ دنبال کند که در فضا و زمان تلاش مي‌کند تا بفهمد چگونه چنين امپراتوري پديد آمد. توسعه يافته، و محو شده است. اگرچه بر اساس شواهد مستحکم است، بحث‌هاي نويسنده از پرسش‌هاي مداوم اجتناب نمي‌کند و مرتبا تفسيرهاي متفاوت و فرضيه‌هاي جايگزين را درگير مي‌کند. اين کتاب بدون سابقه يا معادل است و همچنين کتابشناسي جامع و نمايه هاي کاملي را ارائه مي دهد.