هاينريش بل که در اوايل دهه ي ???? براي چند ماهي به ايرلند سفر کرده است، با نوشتن اين يادداشت ها از ميهمان نوازي اين سرزمين محروم و مردمان صبورش سپاس گزاري مي کند. در اين کتاب، که بسياري از صاحب نظران آن را لطيف ترين اثر ادبي بل دانسته اند، زيبايي و کشش مرموزي نهفته است؛ او بي آن که کلمه اي از اقتصاد، سياست و يا تاريخ ايرلند به ميان آورد، با نثري شاعرانه و دلپذير، خصوصيات اين سرزمين و مردمانش را توصيف مي کند: فقر و آوارگي ملتي که فرصتي براي زيستن در موطنش ندارد، شکيبايي و سختکوشي انسان هايي که پيوسته با مصيبت هاي بي پايان روبه رويند، اعتقادات مذهبي «کاتوليک ترين» ملت اروپا، مثل ها و... گزاف نيست اگر گفته شود که اين يادداشت ها بيش از هر نوشته يا گزارش سياسي - اجتماعي ديگري، درون مردمان نازک طبع را از آن چه که بر سر ساکنين صبور اين سرزمين کوچک مي رود، متأثر مي سازد. گرچه اين يادداشت ها سال ها پيش نوشته شده است، اما هنوز هم تصويري گويا و پراحساس از ايرلند و ايرلندي ها به دست مي دهد، تصويري که در طول تمام اين مدت تغيير عمده اي نکرده است.