فرانکو مورتّي در اين کتاب به کمک مجموعه‌اي از نقشه‌ها نشان مي‌دهد که چگونه جغرافيا در رمان‌هاي قرن نوزدهم به قالب داستان درآمده است و، در مقابل، داستان‌ها چگونه جغرافيا را مي‌سازند. پاريس بالزاک، لندن ديکنز و دشت‌هاي اسکاتلند در رمان‌هاي اسکات همگي از نو در قالب نقشه جان مي‌گيرند و قلمرو رمان‌هاي پيکارسک اسپانيايي، رمانس‌هاي آفريقاي استعمارشده و رمان‌هاي انديشه‌محور روسي در کنارشان ترسيم مي‌شود. در اين پژوهش مبتکرانه و پيشگام به‌روشني مي‌توان ديد که مکان يا جغرافيا چگونه مي‌تواند قهرمان گم‌شده‌ي مطالعات ادبي باشد. اين دستاورد فوق‌العاده‌ي انتقادي لذت بصري را با موشکافي نظري درمي‌آميزد و اثري به دست مي‌دهد که در آن بار معنا با احساس و شور با مفهوم تلاقي کرده است. اومبرتو اکو درباره‌ي اثر هم‌وطن خود مي‌گويد: «مورتّي، با نوعي ظرافت نظري، از ما دعوت مي‌کند تا نقشه را نه به‌منزله‌ي راه‌حلي فراگير، بلکه به‌مثابه‌ي ماشين توليد ايده به کار بگيريم.»