کتاب نقد قوه حکم، اثري نوشته ي امانوئل کانت است که اولين بار در سال 1790 منتشر شد. کانت در اين کتاب تلاش مي کند تا قواعد اصلي و اساسي حاکم بر قوه ي قضاوت را، درست همانند نقد ارزشمندش درباره ي عقل محض، مشخص سازد و توضيح دهد. بخش اول اين اثر به موضوع حساسيت هاي زيبايي شناسانه ي ما مي پردازد. کانت بيان مي کند که ما زماني برخي از پديده هاي طبيعي را زيبا مي دانيم که در آن ها، نظمي متوازن را بيابيم که نياز ذهن خودمان به نظم را ارضا مي کند. بخش دوم کتاب بر هدفمندي ظاهري در طراحي ارگانيسم هاي موجود در طبيعت تمرکز دارد. کانت معتقد است ذهن ما تمايل دارد در طبيعت، هدف و نظم ببيند و همين موضوع، قاعده ي اصلي حاکم بر تمامي قضاوت هاي ماست. کانت مي گويد که با قوه ي عقل نمي توان وجود يک طراح بزرگ را اثبات کرد و اين مسئله در قلمرو ايمان قرار مي گيرد.