زيرنور کم مجموعه کاملي از داستان هاي کوتاه است که در بازه زماني 1395-1371 نوشته شده و شامل چهار بخش اصلي:کودکي،زندگي،عشق و مرگ مي باشد.در بخش “کودکي”نويسنده از برخي تجربه هاي دوران کودکي خود در داستان نويسي بهره برده است. بخش “زندگي”شامل روايتي از زندگي يک استاد دانشگاه است، بخش “عشق” دربردارنده تمام داستان هاي عاشقانه اي است که نويسنده تا بحال نوشته و بخش “مرگ” حاوي داستان هايي مي باشد که درون مايه ي آنها مرگ و نيستي است. حالا که به اين چهل و چهار داستان کوتاه نگاه مي کنم، احساس مي کنم هر کدام از آن ها عکس هاي واضحي هستند از کيفيت روح نويسنده در روزهايي که آن ها را نوشته است. اگر جسمانيت ما را دوربين هاي عکاسي زير نور کافي به تصوير مي کشند، ابزار عکاسي روح، به گمانم، کلمات است. بدين گونه، اين مجموعه در نگاه من، آلبوم عکسي است با چهل و چهار قطعه عکس از روحي که کلمات، با نهايت صراحت و صميميت، در طول ساليان دراز از آن عکاسي کرده اند. کودکي، زندگي، عشق و مرگ براي من همواره دريچه هاي پرنوري بوده ا ند که مدام روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهاي خود کرده اند. هميشه فکر مي کردم اگر قرار باشد روزي اين دريچه ها را نقاشي کنم، به ترتيب با رنگ هاي سپيد و سبز و سرخ و سياه رنگ آميزي خواهم کرد. اما حالا به دلايل زياد ترديد ندارم که حتا اگر اين رنگ ها را بردارم، ترتيبي نخواهند داشت؛ از آن که هر دريچه مي تواند هر رنگي داشته باشد. تنها بستگي دارد کي و از چه نقطه اي به آن نگاه کني؛