عطيه عطارزاده که نويسنده اي جوان و متولد دهه ي شصت مي باشد، در دومين رمان خود با نام من، شماره سه به سراغ يکي از جذاب ترين موضوعات داستان نويسي رفته و آن هم قصه اي است که در يک آسايشگاه رواني اتفاق مي افتد. قهرمان و راوي داستان به سبب جنوني که به آن دچار است، از نحوه ي توصيف و روايت خاصي برخوردار است که به خوبي خواننده را با ذهن پريشان و دنياي آشفته اش آشنا مي کند. او از طريق نقاشي و خطوط، دنياي خود را به ديگران عرضه مي کند. دنيايي که غالبا در آسايشگاه شکل گرفته. فضاي داستان هم در همين آسايشگاه رواني نزديک تهران رخ مي دهد و به دهه ي پنجاه شمسي و زماني که هنوز انقلاب نشده برمي گردد. راوي جوان و نوزده ساله ي قصه، از کودکي در اين آسايشگاه بستري بوده و همانجا پرورش يافته است. بنابراين مي توان گفت که فضاي ذهن قهرمان با فضاي آسايشگاه گره خورده و تصويري سورئال به مخاطب عرضه مي دارد. در اين روايت جذاب و تکان دهنده، قهرمان داستان با شخصيت هاي زيادي سرو کار دارد که نقش هاي فرعي داستان بوده و هر کدام روايت خاص و منحصر به فردي خود را دارند. داستان هايي متنوع از رويدادهايي که زندگي هر کدام از آن ها را تغيير داده است. وجه اتصال اين افراد همان جنون و پريشاني است که سبب شده در اين مکان به خصوص، گرد هم بيايند. نگارنده براي جزييات و ترتيب وقايع اهميت خاصي قائل است اما به دليل ارائه ي نمايشي هر چه بهتر، از يک ذهن خاص و پريشان، جملات را کوتاه و پراکنده نوشته و به اين ترتيب، جزييات افکار راوي داستان به نحو احسن قابل درک است.