نويسنده‌هاي بزرگ، همان نويسنده‌هاي هميشه که تمام‌وقت درحال نوشتنند، هيچ‌گاه منحصر در يک قالب و يک فرم نبوده و نيستند. تاريخ ادبيات به عينه نشان داده که شاعران بزرگ، نثرنويسان بزرگي هم هستند و همان‌طور هرگاه اراده کنند، رمان‌نويس، داستان‌نويس، جستارنويس، يادداشت‌نويس و حتي منتقد بزرگي هم مي‌توانند باشند. جورج اورول يکي از همان‌هاست که حجم نوشته‌هاي باقي‌مانده از او، با توجه به عمر کوتاه 47 ساله‌اش، عجيب پربار است. اورول نزد کتاب‌خوان‌ها به رمان‌هايش شهره است، درحالي‌که او هم گزارش‌هاي خبري، اجتماعي، تاريخي و اقتصادي بي‌نظيري نوشته، هم جستارها و وقايع‌نگاري‌هايي بي‌بديل و همين‌طور هم انبوهي نقد و شعر و يادداشت در حوزه‌هاي مختلف. «کتاب يا سيگار» مجموعه‌اي از هفت جستار، يادداشت و مقاله‌اي‌ست که او درباره‌ي دغدغه‌هاي گوناگونش، به خاصه ادبيات و کتاب و البته زندگي مردم فرودست نوشته‌است. اورول وضعيت نابسامان نشر، کتاب و ادبيات را در جستار‌هاي تحليلي، آماري و گزارشي کتاب يا سيگار، خاطرات کتابفروشي، اعترافات يک منتقد کتاب و ممانعت از ادبيات شرح داده و تحليل و نقد کرده است که به دليل شوخ‌طبعي، شخصي‌نگاري ويژه و ريشه‌هايي که هرکدام از متن‌ها در تجربه‌ي زيسته‌‌‌ي نويسنده دارند، خواندن‌شان عجيب مسرّت‌بخش و درعين‌حال راهگشاست. هرچند ايده‌هاي سوسياليستي اورول که مانند همه‌ي روشنفکران چپ، سرشار از تعهد به انسانيت و اخلاق انساني‌ست، در همه‌ي متن‌هاي کتاب به‌وضوح ديده مي‌شوند، در سه جستار کشور من: چپ يا راست؟، فقرا چگونه مي‌ميرند و شادي ايام خردي ياد باد، بسيار ويژه‌تر و ملموس‌تر وجود دارند و روي ديگري از نويسنده‌اي متعهد و خلاق را به نمايش مي‌گذارند.