دختري به قتل رسيده که در عين شگفتي همه ي آدم هاي اطرافش را مي توان با دلايلي محکم و متقن به قتل متهم کرد! اين نکته ي اساسي کتاب «صورتش را بپوشان» است و به اين داستان ويژگي اي مي دهد که در کمتر داستان جنايي مي توان سراغ گرفت. «پي. دي. جيمز» که با پا گذاشتن روي شانه هاي غول هايي همچون «سرآرتور کانن دويل» و «آگاتا کريستي» خودش را به جايگاهي رفيع در ادبيات پليسي و جنايي رسانده، با خلق کارآگاه «آدام دالگليش» به قهرماني دست يافته که انگار ترکيبي از پوآرو و شرلوک هلمز است، با فرمي از استنتاج و گفت وگو که در مواجهه با هر شخصيت و مظنوني، از ميان گفته ها، ناگفته ها را بيرون مي کشد و هرآنچه مظنون حين مکالمه به آن فکر مي کرده ولي به زبان نمي آورده را درمي يابد! رمان «صورتش را بپوشان» اولين کتاب از مجموعه داستان هاي «کارآگاه آدام دالگليش» است و نويسنده اش با همين اولين کتاب صاحب چنان اعتباري شده که بسياري اين کتاب را همچنان بهترين اثرش مي دانند. داستاني که ماجراي قتل زني زيبا و دلربا را در خانه اي دنبال مي کند که همه بالقوه مظنونند و به سختي مي توان تشخيص داد که قاتل واقعي کيست. شايد بيراه نباشد اگر بگوييم اين ترفند جيمز در «صورتش را بپوشان» خواننده را به سمت تفسيرها و تحليل هايي مي برد که مصداق هايش هم در داستان هم در جامعه ي اطرافش وجود دارند. جوامع بنا شده بر انبوهي باورهاي نخ نما، پيشامدرن و دين‎ زده . جوامع کوچک درحاشيه که اصحاب دين و قدرت به آنها ياد مي دهند با هر شکلي از تفاوت و ديگرگونه بودن سر عناد و جنگ داشته باشند ودر درونشان دلايل بسياري براي حذف ديگري را پرورش دهند. کتاب «صورتش را بپوشان» نمونه ي کاملي از يک داستان پليسي متفکّر، تازه و جذّاب است که خواننده را به ميان رويدادها و گفت وگوهايي مي کشاند که نمي شود ناتمام رهايشان کرد.