داستان نمايشنامه ي آخر بازي، بعد از وقوع فاجعه اي آخرالزماني شروع مي شود؛ فاجعه اي که اطلاعات و جزئيات زيادي از آن به مخاطب داده نمي شود. هَم به همراه خدمتکارش، کلاو، پدرش، نگ و مادرش، نل در خانه ي خودش گير افتاده است. ساموئل بکت که خود از طرفداران دوآتشه ي شطرنج بود، در اين نمايشنامه، لحظات پاياني شطرنج را با آخرين روزها و ساعات زندگي مقايسه کرده است. بکت دريافته بود که مرگ، نتيجه ي نهايي است و صرف نظر از اين که آدم چگونه بازي کرده باشد، درنهايت خواهد مرد. نمايشنامه ي آخر بازي—و يا دست آخر—ابتدا به زبان فرانسوي نگارش يافت و سپس توسط خود بکت به انگليسي برگردانده شد. اين اثر که نقطه ي اوجي در سبک مينيماليستي بکت به حساب مي آيد، ذات و سرشت بدون نقاب بشر را در مواجهه با مرگي قريب الوقوع به زيباترين شکل ممکن به تصوير مي کشد.