بين اکنون و گذشته، ديدارپذيري و ناديدارپذيري، احساس و ايده، ارتعاشي در کار است—مرلو-پونتي فيلسوف چنين مي‌انديشد. شعر مالارمه، نقاشي سزان، نثر پروست و موسيقي دبوسي در معرض پديده‌شناسي مرلو-پونتي، چشم‌انداز تازه‌اي از تلقي ما از هنر را رقم مي‌زنند. آثار اين هنرمندان—به‌مصداق سکوت در شعر، عمق در نقاشي، خاطره در ادبيات و ريتم در موسيقي—با دو مضمون عمده مرلو-پونتي متاخر، يعني «رابطه بدن و جهان» و «فرايند بيان» محک مي‌خورند. ريتم تفکر نه درباره فلسفه است و نه درباره هنر، بلکه به بحث از قلمرويي مي‌پردازد که اين دو در آن به ارتعاش درمي‌آيند.