عمده‌ي نويسندگان و هنرمندان ژاپني پس از دوران ميجي، به خاصه آن‌ها که در نيمه‌ي اول قرن بيستم و در زمان اوج ملي‌گرايي راسيستي ادغام‌شده با نوع خاصي از غرب‌گرايي، رشد و نمو يافته و آثارشان را خلق کردند، نگراني عجيبي نسبت به ازبين‌رفتن و کمرنگ شدن سنت‌هاي ژاپني در تمام شئونش داشتند. حتي هنرمندان چپ‌گرايي مثل ميزوگوچي و دازاي هم اين دغدغه‌ي اساسي را با خود حمل مي‌کردند و با وجود نقد بنيادين‌شان به بسياري از مظاهر زيست سنتي ژاپني، بازهم مواهب آن را ستايش مي‌کردند. در اين ميان نويسندگاني حضور داشتند که راويان مدرن و درعين‌حال معتقد و متکي به سنت‌هاي ژاپني بودند و همواره با انگاره‌اي منتقدانه نسبت به سياست و اجتماع، فرهنگ کشورشان را با جزئياتي شورانگيز ستايش مي‌کردند. «ياسوناري کاواباتا» يکي از آن نمونه‌هاي درخشان است که شايد در دو سده‌ي گذشته نتوان نويسنده‌اي ژاپني را نام برد که اين حجم از شهرت و ستايش را توامان داشته باشد. «آواي کوهستان» رماني‌ست که کاواباتا پس‌از جنگ جهاني دوم نوشت و حکايت خانواده‌اي‌ست که جنگ شکافي عميق در زندگي فردي و جمعي‌شان به وجود آورده است. کاواباتا که در ساختن بديع‌ترين و شخصي‌ترين تصاوير از طبيعت پيرامون و انسان‌ها استادي تمام‌عيار است، هم‌چون نقاشان، تصويرگران و هايکوسرايان کهن ژاپني، به عمق زيباشناختي و فلسفي هر واقعيت قابل ديدن و شنيدن نفوذ مي‌کند و اين مهم را در کتاب «آواي کوهستان» در رفيع‌ترين فرمش انجام داده است. آواي کوهستان، رماني‌ست که با اندوهي عميق، فسردگي مردمان افسون‌زده‌اي را نشان مي‌دهد که جنگ و پيامدهايش، پيوندهاي‌شان با خود و ديگران را از آن‌ها ستانده و به زنداني به بزرگي همه‌ي جهان افکنده است.