"آتلانتيس" نامي جنجالي و پر سر و صدا که سال هاي سال ذهن کنجکاو بشر را درگير کرده است. اين نام که به جزيره اي خيالي و افسانه اي اطلاق مي شود، اشاره اي است به ملتي که از خدايان رويگردان گشتند و در اقيانوس اطلس غرق شدند. به دليل اشاره به نام "آتلانتيس" و قصه ي آن ها در دو اثر "تيمائوس" و "کريتياس" افلاطون، اين داستان تاثيري گسترده و عميق بر ادبيات پس از او، علي الخصوص ادبيات تخيلي نهاد. اما اين تاثير بر ادبيات، جنبه ي واقعي "آتلانتيس" را پررنگ تر کرد؛ به ويژه اينکه نويسندگان عصر رنسانس همچون فرانسيس بيکن و توماس مور، از اين جنبه در نوشته هاي آرمان شهري خود بهره بردند. بازتاب وسيع "آتلانتيس" در ادبيات و اشارات دقيق افلاطون به زمان و موقعيت رخدادهاي "آتلانتيس"، سبب شد تا محققين حرفه اي نيز به اين زمينه علاقمند شوند و گمانه زني هاي علمي بر پايه ي آن صورت گيرد. اما آنچه هم اکنون پيش روي خوانندگان قرار دارد، اثري است بر اساس خوانش هاي بر جا مانده از "ادگار اوانز کيسي" که به يکي از بزرگ ترين معماهاي حل نشده ي جهان پرداخته است. "ادگار اوانز کيسي" مرتبا در خوانش هاي خود به "آتلانتيس" ارجاعاتي داشته و اکنون اين موارد در کتاب رو به رو گردآوري شده اند. "آتلانتيس" ، کتابي است درباره ي تمدني مدفون با فناوري فوق بشري که دويست هزار سال پيش وجود داشته و حادثه اي آن را به دل اقيانوس اطلس فروکشانده است. در اين اثر گيرا و خواندني، از نظريات تناسخ، کارما و رانه هايي که از حيات هاي قبلي به زندگي حال وارد مي شوند، درک بهتر و جديدي تري صورت مي گيرد.