در بخش نخست کتاب، برخي از مهمترين نظريه هاي مربوط به سرشت و خاستگاه اسطوره از ديد تاريخي بررسي و با اشاره به متنهاي ادبي گوناگون، ربط اين نظريه ها با ادبيات نشان داده مي شود. ديدگاه هاي گذشته که اسطوره را از مقوله تاريخ، علم، فلسفه اخلاقي، يا بازي زباني مي شمردند و نيز نظريه هاي جديدتر که آن را گونه اي فرافکني رواني، يا شاخه اي از آيين ها و مناسک دانسته اند مطرح و تحليل شده اند. در بخش دوم نويسنده نشان مي دهد اگر اسطوره مرده ريگي براي هنرها و ادبيات تلقي نشود و همچون عصر روشنگري با پيشرفت علوم طبيعي، بدان بي اعتنايي شود. چه پديده اي رخ مي دهد و از اين رو به ارزيابي بهره برداري هاي نويسندگان گوناگون از اسطوره و نيز مسئله احياي اسطوره هاي کهن يا خلق اسطوره هاي نو پرداخته است. در بخش سوم برخورد منتقدان با کاربرد اسطوره در ادبيات بررسي مي شود.