سياري از متخصصان معتقدند هر کس که بخواهد يک مهارت کسب کند، ساز زدن ياد بگيرد يا در زمينه اي پيشرو باشد، بايد شروع زودهنگام داشته باشد، شديدا تمرکز کند و بيشترين ساعات ممکن را به تمرينات دقيق اختصاص دهد. اگر دست و پا بزنيد و تاخير داشته باشيد، هرگز به افرادي که زود شروع کرده اند نمي رسيد. اما نگاهي عميق تر به تحقيقات انجام شده بر عملکرد برترين افراد دنيا، از ورزشکاران حرفه اي گرفته تا برندگان نوبل، نشان مي دهد تخصص اوليه يک استثناست نه قاعده. "ديويد اپستين" با ارزيابي موفق ترين قهرمانان ورزشي، هنرمندان، موسيقي دانان، مخترعان و دانشمندان، متوجه شد که در بيشتر زمينه ها، علي الخصوص آن هايي که پيچيده تر و غيرقابل پيش بيني ترند، جنراليست ها يا کلي گراها نسبت به افراد متخصص موفق ترند. آنها اغلب راه خود را ديرتر پيدا مي کنند و به جاي تمرکز روي يک چيز، از يک شاخه به شاخه ي ديگري مي پرند. در عين حال خلاق تر، چابک تر و در برقراري ارتباط نسبت به همتايان متخصص خود تواناترند. نتايج اين تحقيقات در کتاب "گستره - عمق يا وسعت؟" به قلم "ديويد اپستين" آمده است. "گستره - عمق يا وسعت؟" کتابي تحريک برانگيز، دقيق و جذاب بوده که پرونده اي قانع کننده از پرورش فعالانه ي ناکارآمدي ها ارائه مي کند. رد شدن، بهترين راه يادگيري در امتحان، رد شدن در آن است. افرادي که از شغل هاي مختلف استعفا مي دهند، نهايتا جايگاه خود را در راضي کننده ترين شغل ممکن مي يابند. موثرترين مخترعان به جاي تعميق دانش خود در يک حوزه، به پل زدن بين دامنه هاي مختلف مي پردازند. نهايتا "ديويد اپستين" در "گستره - عمق يا وسعت؟" مي گويد افرادي که وسيع تر مي انديشند و تجربيات و چشم اندازهاي متنوع تري را در آغوش مي کشند، به طور افزاينده اي پيشرفت مي کنند.