کمديا دلّ/ آرته از حدود ميانه سده شانزدهم پا گرفت، و موفقيت آن در اروپا و به ويژه فرانسه و ايتاليا، کشور خاست گاه اش، تقريبأ تا نيمه دوم سده ي هجدهم پاي دار ماند. اين قالب اصيل هنر تماشا هنگامي دلّ/ آرته نام گرفت که بازي گران حرفه اي تصميم گرفتند با تشکيل گروه هاي نمايشي ثابت به درباري ها و ديگر کساني که از سر تفنن نمايش بازي مي کردند نشان بدهند هنر نمايش يعني چه. قالب هنري آنها در ابتدا کمديا ايمپروويزا (کمدي بداهه) و يا کمديا آ سجّتو (کمدي از نظر موضوع) نام گرفت، بعد کمديا آ براچّا (کمدي در آستين) خوانده شد، چون کمدي بازهاي آن بر مبناي يک شناريو يا کانوواچّو (به معني «بوم نقاشي») شوخي هاي بداهه را به اصطلاح از آستين شان درمي آوردند؛ بعدها به آن «کمدي صورتک ها» هم گفتند، چون بيش تر شخصيت هاي آن با صورتک بر صحنه ظاهر مي شدند و با اين کار تيپ ثابت (ماسکرا) مي آفريدند. اما سرانجام اين گونه يا ژانر هنري به «کمدي ايتاليايي» (يا همان کمدي) معروف شد. چون تقريبا سراپا به دست کمدي بازهاي ايتاليايي آفريده شده و تکامل يافته بود.