جستارنويسي يکي از ديرينه‌ترين فرم‌هاي نوشتن است که به دليل رهايي و سياليّت ذاتي‌اش هم‌واره اين حس عجيب سهل‌وممتنع بودگي را در خود داشته است. نويسنده از تجربه‌ي زيسته‌اش ايده‌اي به ذهنش مي‌رسد، ماجرا زيسته شده است و به ظاهر خيال‌ورزي و صناعت ادبي چنداني نمي‌خواهد و خب، درست همين‌جاست که مشکل آغاز مي‌شود و نوشتن درحالي‌که ساده‌ترين کار مي‌نمايد، تبديل به دشوارترين کار مي‌شود! شرح ماوقع يک تجربه‌ي زيسته يا يک ايده‌ي غيرداستاني، به‌هيچ‌وجه نمي‌‎تواند تبديل به «ادبيات» شود، چراکه ادبيات در هر وضعيتي نياز به فروشدن و فراشدن از دل پيچ‌وخم‌هاي يک ايده و ماجرا دارد و بدون نثر، آرايه‌هاي ادبي، روياپردازي و پرواز ذهن به صور مختلف هستي، هيچ‌وقت ادبيات ممکن نمي‌شود. ازاين‌رو نوشتن يک جستار خوب، مي‌‎تواند از نوشتن يک رمان بلند هم سخت‌تر باشد. ادر لارا در کتاب «رها و ناهشيار مي‌نويسم» آموزه‌هاي بزرگش در نويسندگي را با تکيه بر جزئيات ريزودرشتي که همه‌ي انواع جستارنويسي را دربرمي‌گيرند، راهنمايي کامل براي آموزش جستارنويسي ارائه داده است. رها و ناهشيار مي‌نويسم با چهار بخش که هرکدام به چند فصل تقسيم‌شده‌اند، ريزبينانه و موجز – همان‌طور که خود جستار بايد باشد – عالي‌ترين راه‌‌کارهاي جستارنويسي، از آمادگي ذهني و عملي نويسنده گرفته تا نيازمندي‌هاي تحقيق، پژوهش، طرح و برنامه‌ريزي را شرح مي‌دهد و درپايان بر خودنوشتن زندگي‌نگاري تأکيد مي‌کند تا اهميت شخصي‌نگاري در جستارنويسي را گوشزد کند.