ناداستان روايتي از تجربه شخصي نويسنده است که خواننده را با خود همراه مي کند. روايت هايي واقعي از برخورد نويسنده با واقعيت ها، ظرافت ها و رويدادهاي کوچک و بزرگ زندگي و محيط پيرامونش. کسي که ناداستان مي نويسد در حقيقت آيينه اي به دست گرفته تا بخشي از زندگي را روبه روي خواننده بگذارد و او را با تجربه ها و نوع برداشتش از زيستن همراه کند، به عبارت ديگر ناداستان «عين زندگي» است. حسيني در اين اثر از حال و روز دوست قديم دوران دانشجويي اش در پاريس مي گويد و در کنارش از هزارتوهاي شهر رنگارنگ پاريس مي نويسد تا شايد در سايه مناسبات جهاني ما ايراني ها را با آن اروپايي ها مقايسه کند و نسبتمان را بسنجد. پاريسي که اگر خوب نگاه کنيم شايد همين تهران باشد، با آدم هايي غرق در تنهايي، روياها و رنج هاي خود.