آراي «هانري برگسون»، فيلسوف بزرگ و بلندآوازه ي فرانسوي، چنان يگانه، روشنگر و مبتني بر اهميت و پاسداشت زندگي بود که «ژيل دلوز» کتابي درباره ي او نوشت به نام «برگسونيسم». برگسون به مفاهيم زمان و مکان، مسئله ي زندگي، زيستن در جهان، طنز، شوخ طبعي و خنديدن، توجه ويژه اي داشت و امروز بخش بزرگي از فهم ما از اين مقوله ها، مديون تئوري پردازي هاي اوست. برگسون به زندگي در سير حرکتي اش و با همه ي تغيير و تحولاتش، نگاهي خوش بينانه داشت و همواره با اميد به آينده مي نگريست و به بي نهايت بودن امر ممکن در زندگي نظر داشت. کتاب «درس هاي برگسون براي زندگي» از سري کتاب هاي «مدرسه ي زندگي» است که با زباني گويا، ساده، موجز و جذاب، نظرگاه برگسون را در مقام معلم راستين زندگي برابرمان گذاشته و واکاوي مي کند. برگسون زندگي را در اکنون مي ديد و به مدد اعتقاد راسخش به اينکه ما همواره از فهم آنچه در آينده منتظرمان است، ناتوانيم، آينده را حامل اميدي بزرگ و خواستني مي دانست. از همين روي زندگي نزد او سرشار شوخ طبعي، طنز و خنديدن مدام بود. کتاب «درس هاي برگسون براي زندگي» نوشته ي «مايکل فولي»، حرکت از ميان تمام ايده هاي فلسفي اين فيلسوف بزرگ براي زندگي در لحظه، همراه با سرخوشي رو به آينده است؛ با رويا، اميد و خيال! شايد برگسون و درس هايش براي زندگي، همان چيزي باشد که زندگي قرن بيست ويکمي ما از آن خالي شده است و به بازيابي آن نياز مبرمي داريم.